تاثیر یک دوره مکمل دهی ال-آرژنین بر پاسخ های vegf، اندوستاتین و حداکثر اکسیژن مصرفی کشتی گیران تمرین کرده به دنبال یک جلسه فعالیت وامانده ساز

هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر یک دوره مکمل دهی ال آرژنین بر پاسخ های vegf، اندوستاتین و حداکثر اکسیژن مصرفی کشتی گیران تمرین کرده به دنبال یک جلسه فعالیت وامانده ساز بود. در این مطالعه نیمه تجربی، 15 کشتی گیر تمرین کرده با میانگین سنی 2/47±21/13 سال؛ و نمایه¬ی توده بدنی 1/71±24/14 به روش نمونه گیری داوطلبانه و هدفدار انتخاب شدند، و به صورت تصادفی در دو گروه مکمل (8 نفر) و دارونما (7 نفر) قرار گرفتند. در پیش آزمون و پس آزمون، آزمودنی ها پروتکل وامانده ساز بروس را تا رسیدن به واماندگی ادامه دادند، و از آنها قبل و بلافاصله پس از انجام پروتکل نمونه خونی تهیه شد. مقادیر vegf و اندوستاتین سرمی به روش الایزا اندازه گیری شد. هم چنین حداکثر اکسیژن مصرفی و نسبت تبادل تنفسی نیز با استفاده از دستگاه آنالیز گازهای تنفسی اندازه گیری شد. آزمودنی های گروه مکمل، به مدت 14 روز مکمل ال آرژنین (0/1 گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) مصرف کردند، و گروه دارونما نیز مکمل بی اثر را دریافت کردند. هر دو گروه در دوره مصرف مکمل به انجام تمرینات تخصصی خود مطابق با هفته های قبل پرداختند. آنالیز آماری داده ها با استفاده از spss و با روش آماری t استیودنت در سطح معنی داری (p≤0/05) تجزیه و تحلیل شد. تغییرات vegf، اندوستاتین و هم چنین نسبت vegf به اندوستاتین کشتی گیران تمرین کرده به یک جلسه فعالیت وامانده ساز قبل و بعد از یک دوره مصرف مکمل ال آرژنین به لحاظ آماری معنی دار نبود(p≥0/05)؛ مقایسه حداکثر اکسیژن مصرفی و نسبت تبادل تنفسی نیز پیش و پس از دریافت مکمل به لحاظ آماری معنی دار نبود (p≥0/05). هرچند که یافته های ما به لحاظ آماری معنی دار نبود، اما به نظر می رسد، مصرف مکمل ال آرژنین با افزایش نسبی vegf و نسبت vegf به اندوستاتین و همچنین کاهش اندوستاتین در گروه مکمل در پاسخ به فعالیت، سبب توسعه نسبی فرآیند آنژیوژنز شد، که در پی آن حداکثر اکسیژن مصرفی نیز افزایش نسبی یافت.